(το παρόν κείμενο θα έχει απρόσμενο τέλος, που άμα δεν μείνετε με ανοιχτό στόμα θα συμβεί κάτι πάρα μα πάρα πολύ κακό)
Έχω βαρεθεί πραγματικά να ακούω λέξεις που η σημασία τους είναι τελείως διαφορετική από αυτό που συνήθως χρησιμοποιούνται.
Αυτή τη φορά στο στόχαστρό μου μπαίνει η πολιτική, όπου οι γκέυ/πρεζάκια/πουτάνες είναι όλοι όσοι ασχολούνται με την έννοια του "άκρου".
Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.
Λέμε ξέρω 'γω "το τάδε κόμμα ανήκει στη δεξιά ή στην αριστερά" και μάλιστα τους δίνουν και χρωματάκια που αντικατοπτρίζουν και καλά την πολιτική τους θερμοκρασία: Μπλε για τους πιο ψύχραιμους και κόκκινο για τους πιο οξύθυμους και ό,τι ένδιάμεσο βαφτίζεται πράσινο. Και αν το δείτε μάλιστα και στην ανάλυση ενός φάσματος λευκού φωτός, όντως το μπλε είναι δεξιά και το κόκκινο αριστερά (γουάου Χωστήρα κατάφερες και συνέδεσες τον παραλογισμό της πολιτικής με την Φυσική).
Προχωρώντας λίγο παρακάτω αυτή τη λογική βλέπουμε ότι αυτά τα κόμματα είναι σημεία μίας ευθείας: η νουδου ξέρωγω είναι δεξά, το γκουγκουέ αριστερά, το μπασόκ κάπου κεντροδεξιά, ο σύριριζας κάπου κεντροαριστερά, ο Λεβέντης δηλώνει bullseye, αλλά καταντάει πιο αριστερόδέξιος κι από συρτάκι και ούτω καθ' εξής. Όμως....τι στο χιλιοδιάολο είναι αυτή η Ευθεία; Τι ΑΚΡΙΒΩΣ ορίζει όλη αυτή η Γραμμή, αγαπητοί μου Τσιφτετέλληνες;
Θα σας απαντήσω και αυτό το ερώτημα.
Αυτή είναι η Γραμμή της Δημοκρατίας!! (δύο θαυμαστικά για να φανεί συγκρατημένος ενθουσιασμός).
Σε αυτή τη γραμμή αποτυπώνονται όλες οι αποχρώσεις και οι σκέψεις πάνω στη λειτουργία μιας δημοκρατικής φιλοσοφίας. Ο ένας πιστεύει ότι ένα δημοκρατικά ομαλό κράτος ευνομεί όταν δίνει κίνητρα και ελαφρύνσεις στους επιχειρηματίες ώστε μέσω του υπερπλουτισμού των λίγων να μπορέσουν να ευημερήσουν και οι πολλοί. Ο άλλος θεωρεί πως μέσω του κρατικού ελέγχου και εισοδημάτων δεν θα υπερπλουτίσει κανείς αλλά θα ευημερούν αρκετά όλοι, ενώ ο τρίτος θεωρεί πως το καλύτερο είναι μια ενδιάμεση κατάσταση.
Δεν παίρνω όμως θέση υπέρ του ενός ή του άλλου....όχι όταν γράφω σε blog.
Θα πάρω όμως θέση απέναντι σε όσους βαφτίζουν τις ακραίες πολιτικές απόψεις -που καμία σχέση δεν έχουν με τη δημοκρατία- ως "άκρα".
"Ακροδεξιά" και "Ακροαριστερά".
Τι λες βρε χατζηπαπάρα;;;
Δηλαδή μέσα στο φάσμα των δημοκρατικών αντιλήψεων θεωρείς ότι έχει το δικαίωμα να βρίσκεται και το χρυσό γκαβό αλλά και τα φιλομαοϊκά/φιλοσταλινικά κνόδαλα;
Άμα είναι έτσι, τότε η Βασιλεία πού βρίσκεται; Η απόλυτη Αναρχία; Η Ολιγαρχία; Η Θεοκρατία;;;;;
Έτσι λοιπόν τα λεγόμενα "Άκρα" θα καταρρίφθούν στο blog ενός χαζού γραφιά με γραφικές απόψεις, αλλά όμορφου σαν ζωγραφιά του Μιχαήλ Άγγελου.
Αν πραγματικά θέλεις να κατατάξεις αυτές τις μη-δημοκρατικές τάσεις, πρώτος σου σταθμός είναι η ίδια η γενέτειρα του ναζισμού, η Γερμανία και ο εμπνευστής της, ο Χίτλερ.
Ο Χίτλερ λοιπόν, όταν έφτιαξε το κόμμα του το ονόμασε "εθνικό-σοσιαλιστικό", δηλαδή απευθύνονταν στη μάζα του κόσμου που θεωρούσε σπίτι του τη Γερμανία και κατα τύχη, αυτοί έτυχε να είναι πολλοί. Επιτηδευμένα λοιπόν, ο Χίτλερ στόχευε στο κέντρο των πολιτικών αποχρώσεων, δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση ότι η μάζα είναι αυτή που κάνει κουμάντο. Καμία σχέση λοιπόν με την Δεξιά -σαν ιδεολογία πάντα, γιατί στην πραγματικότητα αναγκάστηκε να ζητήσει τη βοήθεια της Γερμανικής ολιγαρχικής Βιομηχανίας για να αναπτύξει αξιόμαχο μηχανισμό πολέμου-. Η πολιτική του βάση ήταν.....το Κέντρο, εξ' ου και "εθνο-σοσιαλιστής".
Στην πραγματικότητα λοιπόν, αυτό που τα γκαβάδια πανταχόθεν ονομάζουν "άκρα δεξιά", δεν κατατάσσεται καν δεξιά και δεν κατατάσσεται καν στη Γραμμή της Δημοκρατίας. Είναι ένα σημείο το οποίο έχεσε το σοσιαλιστικό κέντρο και βρίσκεται μέσα στη χέστρα, δηλαδή έξω από τη γραμμή.
Αλλά πώς θα το ονομάσουμε αυτό το πράμα; Πού θα το κατατάξουμε;;; Χωστήρα γιατί μας το έκανες αυτό ΡΕ ΑΡΧΙΔΙ;;;
Ηρεμήστε πουλάκια μου.
Αν θέλετε να βρούμε μια ονομασία, ας το πούμε "υπόκεντρο" ή "απολυταρχισμός" ή κάποιο άλλο όνομα που να εμπλέκει κακία και πολλούς ανθρώπους μαζί, όπως το "Προκόπης", που επιβίωσε τόσα χρόνια όσο κι αν κοροϊδεύαμε όσους τους λέγανε Προκόπη.
Ξέρω ένα Προκόπη, αλλά μάλλον όλοι ξέρουμε τον ίδιο.
Από την άλλη μεριά έχουμε την "άκρα Αριστερά" που και καλά ο λαός κυβερνά και όποιος έχει εισόδημα μισό σεντ παραπάνω από όλους, αυτό είναι υπεραξία και αυτός είναι πλουτοκράτης, του αξίζει γκιλοτίνα και τα παιδιά του θα βαράνε σκοπιά στο γκούλαγκ και θα καλιεργούνε χιόνι Σιβηρίας με μηδέν λιπαρά.
Ο Ηγέτης του Κόμματος είναι λίγο πιο ίσος από τους ίσους, ισόβιος στην ηγεσία της χώρας και μόλις πεθάνει το κόμμα θα ορίσει τον επόμενο Βασιλιά...εεεε...Σύντροφο Επίτροπο.
Όχι μαλάκες.
Από τη στιγμή που καταστρατηγείται το δικαίωμα διαφορετικής πολιτικής άποψης, επιλογής ηγεσίας και οποιαδήποτε αντίρρηση αντιμετωπίζεται τιμωρητικά τότε μαλάκα δεν σου αξίζει η έννοια "Αριστερός", αλλά η λέξη "μαλάκας" και "εθελόδουλος".
Μισό όμως να ξεκαθαριστώ για να μην πιαστείς κορόιδο βγάζοντας βιαστικά συμπεράσματα.
Η αριστερή ιδεολογία ΔΕΝ, επαναλαμβάνω ΔΕΝ είναι ο Στάλιν, ούτε η εκτεταμένη βία ενάντια στους αντιφρονούντες, την οποία συναντήσαμε και στον απολυταρχισμό. Αριστερά ΔΕΝ είναι να ζούμε όλοι εξίσου στη φτώχια για να έχουμε "λαοκρατική δημοκρατία" όπως του Μάου (Ονομαστική-ο Μάο, Γενική-του Μάου).
Όμως πού ανήκουν όλα τα εθελόδουλα που ονειρεύονται Ρωσία του Β' Π.Π.;
Προφανώς στοχεύουν στη μάζα της Εργατιάς, άρα αυτοορίζονται ιδεολογικά προς την Αριστερά, αλλά παράλληλα βλέπουμε και μια προσωπολατρεία στον Ηγέτη, που -προσωπική άποψη- του δίνουν διαστάσεις Θεού, θεός ο οποίος προστάζει να θυσιάζονται όλοι για το καλό της Χώρας και του χτίζουν αγάλματα και προσωπογραφίες παντού.
Άρα λοιπόν, όταν το Σώμα της Αριστεράς έφαγε μια μέρα ένα σάντουιτς με χαλασμένο Σοσιαλισμό και αυγά και έχεσε αυτό το ιδεολογικό τσιρλιό.
Κοίτα τώρα όμως να δεις τι γίνεται. Αυτό το πράγμα, ενώ είναι κάτω και ΕΞΩ από την αριστερά -ένα αρνητικά φορτισμένο σκατόνιο-, ταυτόχρονα όμως βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στον γαλαξία της Βασιλικής Θεοκρατίας ως ΘΕΤΙΚΑ φορτισμένο σκατόνιο αυτή τη φορά. Αυτή λοιπόν η ταυτόχρονη ύπαρξη του ίδιου σκατονίου με διαφορετικό φορτίο ορίζει και την ονομασία του: "Εκτοσκοινοβουλευτόνιο" ή "Παραλογόνιο".
Προσωπικά μιλώντας, θεωρώ τους Αναρχικούς και Αντιεξουσιαστές πολύ πιο τίμιους σε αυτό που συζητάμε σήμερα.
Δεν ορίζουν τον εαυτό τους εντός Δημοκρατικής Γραμμής, χωρίς όμως -και αυτό είναι βασικό- να ζητούν την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων του καθένα μας. Δηλαδή τι λένε αυτά τα παιδιά έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ; Λένε "κάνουμε όλοι μαζί τα κουμάντα μας για να επιβιώσουμε ωραία, χωρίς έριδες, δεν σ' ενοχλώ-μη μ' ενοχλείς, αληλλοβοήθεια, κανείς αρχηγός και γενικά πιο απλή ροή ζωής".
Όπως καταλαβαίνετε αυτό δεν συνιστά "Δημοκρατία" με την σημερινή έννοια, αλλά περισσότερο σαν ένα ειρηνικό σύμφωνο ομαλής συμβίωσης.
Δεν είμαι σύμφωνος σε πολλά σημεία με αυτό, διότι χωρίς τη συμβολή του καπιταλισμού δεν θα είχανε οι γυναίκες ξυραφάκια να ξυρίζουν τα πόδια τους και θα γαμούσαμε ακόμα αρκούδες και ορκ. Όμως θα μπορούσε αυτού του είδους η ιδεολογία να συμβάλλει σε κάποιους τομείς της σύγχρονης ζωής, όπως....στα σχολεία ξερωγώ που τα παιδάκια τα έχουμε ξεμπορντελιάσει τόσο στον καταναλωτισμό που άμα τα χριστούγεννα δεν τους πάρεις χβοχ θα πάρουν τους μπάτσοι τηλέφωνο, θα σου φέρουνε την Πρόνοια, αυτά θα δηλώσουν ορφανά και κακοποιημένα και εσύ να βρεθείς στη μπουζού να παίζεις το "Δουρής 2 (christmas edition) με τα cut-scenes και απόλα".
Συμπέρασμα λοιπόν: η ονοματολογία των "άκρων" είναι για τον πούτσο, ο Χίτλερ ήξερε από ονόματα αλλά όχι από πούτσο, οι φιλοσταλινικοί και φιλομαοϊκοί είναι στην πραγματικότητα μαζοχοθεούσες και τέλος, ας βάλουμε την αναρχία στα νηπιαγωγία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
μην ντρέπεσαι, γράψε τη μαλακία σου