Ζούμε σε καιρούς χαλεπούς που για να επιβιώσεις πρέπει να δώσεις κώλο και πίπα, βαρώντας ενδοφλέβια ότι πιο πανοραμίξ κυκλοφορά. Αν ήμουν γκέυ, δεν θα χρειαζόμουν καν την πρέζα και θα το έκανα εντός ορίων σεξουαλικότητας. Αν ήμουν χωμένος στην πρέζα δεν θα είχα χρόνο για σεξ.
Τι σημαίνει όμως όλη αυτή η εισαγωγή;
Φαντάσου λοιπόν να ήσουν μια άμαθη παιδούλα που αυτό που γουστάρει είναι να λέει στο κόσμο όμορφα πράγματα και μάλιστα το κάνεις τόσο καλά που κανείς δεν χόρταινε να την ακούει. Όμως μια μέρα έρχεται στο σπίτι σου ένα κωλόπαιδο και αρχίζει να σε βιάζει τόσο που έμαθες το surpise kama sutra μέσα σε ένα τριήμερο και μετά φεύγοντας σου παίρνει και όλα τα φράγκα που είχες φυλαμένα.
Το κωλόπαιδο αυτό τυγχάνει να είναι ο πιο πλούσιος μπάσταρδος ιδιοκτήτης εταιρίας και μάλιστα σε περίοδο που προσλαμβάνει αβέρτα, αλλά γύρω-γύρω υπάρχουν μερικοί που ακόμα θα μπορούσαν να σε πάρουν στη δουλειά τους με μικρότερο μισθό. Τότε τι θα έκανες;
Αν εσύ μικρή και άμαθη ξεκωλιασμένη παιδούλα θα πήγαινες στον βιαστή σου για να σε προσλάβει δεν θα ήσουν άξια της μοίρας σου; Δεν θα ήσουν το κατακάθι και ο προδότης του Ανθρωπίνου Γένους; Δεν θα έδινες την ευκαιρία και σε άλλα κωλόπαιδα να βιάζουν ανενόχλητα;
Η απάντηση είναι "ναι". Θα ήσουν και ο κόσμος θα στρεφόταν εναντίον σου σε σημείο που αν ζούσες στην Αγγλία θα σε λυντσάρανε κάθε μέρα, πέντε παρά δέκα πριν την καθορισμένη ώρα του απογευματινού Τσαγιού.
Στην πραγματικότητα όμως το κωλόπαιδο σε βίασε, σε έκλεψε και μετά σε προσέλαβε και κανείς δεν σκέφτηκε να σε δείρει, γιατί και των υπολοίπων ο κώλος υποφέρει από τα φαλλικά πυρά του κωλόπαιδου και η τσέπη τους είναι άδεια από την κλοπή του. Η διαφορά όμως είναι ότι εσύ προσλήφθηκες για να διαφημίσεις το κωλόπαιδο. Να διαφημίσεις ότι το κωλόπαιδο δεν ήρθε σπίτι σου για να σε βιάσει αλλά για να σου κάνει πρακτικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Να διαφημίσεις ότι δεν ήρθε να σε κλέψει, αλλά για να αμοιφθεί δίκαια που σου έμαθε το σεξ.
Κι εδώ φτάνουμε στο ζουμί της υπόθεσης, όπου το κωλόπαιδο είναι οι τράπεζες, ο κόσμος είναι ο κόσμος και εσύ είσαι ο κάθε μουσικός/ηθοποιός/καλλιτέχνης που διαφημίζει τραπεζικά προϊόντα.
Η όλη ιστορία ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια όταν η Άλκηστις Πρωτοψάλτη έσπασε το φράγμα της αλητείας και της φιλαργυρίας όταν τραγούδησε για διαφημιστικό σποτ της Millenium Bank(rupt). Ένα διαφημιστικό, που όσοι θυμάστε, υποδήλωνε πως άμα πάρεις δάνειο από την εν λόγω τράπεζα θα ανασάνεις οικονομικά και όλα θα σου φαίνονται όμορφα.
Προφανώς και την Άχρηστις Πρωτοψάλτη την άγγιξε η Κρίση, αλλιώς δεν θα έβγαινε τόσο μπροστά στο πεζοδρόμιο να χορεύει πρίμα πουτάνα και μάλιστα με νταβά μια τράπεζα και γενικά νομίζω ότι κανένας καλλιτέχνης δεν θα καταδέχονταν να κάνει κάτι τέτοιο σε νορμάλ εποχές. Αυτό όμως που δεν κατάλαβε ο κόσμος είναι ότι, άλλο είναι ο μισθός σου -που ήταν τετραψήφιος- τώρα να έχει τρία ψηφία σαν τα τηλέφωνα της αστυνομίας και της πυροσβεστικής και άλλο να έχουν μειωθεί τα κέρδη σου από τρακόσα χιλιάρικα το χρόνο σε εκατό. Και αυτό συμβαίνει με την αγαπητή Άχρηστις: Πλεονεξία.
Και λόγω αυτού δεν κρίνω τον κάθε καλλιτέχνη πάντα με κριτήριο αν το είδος που εκπροσωπεί είναι ποιοτικό ή όχι, αλλά τον κρίνω και σαν άνθρωπο.
Μετά από αυτό δεν άργησαν και άλλοι καλλιτέχνες να ακολουθήσουν τον σάπιο αυτό δρόμο. Άνθρωποι που το ύφος τους, η φωνή τους και η εμφάνισή τους, σύμφωνα με τα πρότυπα των marketistas, θα έπειθαν και τους τελευταίους λίγους που τους είχαν μείνει μερικά σάπια λεφτά από εποχές πασόκ και νδ, να επενδύσουν σε τραπεζικά προϊόντα.
Βέβαια θα μου πεις ότι τον μέσο άνθρωπο δεν τον απασχολούν πλέον οι διαφημίσεις και ειδικά των τραπεζών.
Όμως φτάνουμε σε ένα ηθικό πρόβλημα περί ονοματολογίας:
Αυτός που η μουτσούνα του φαίνεται στο γυαλί θεωρείται "καλλιτέχνης", δηλαδή αυτός που είναι αρωγός Ομορφιάς και Τέχνης, όμως στο σενάριο που παίρνει μέρος εμφανίζεται σαν ένας ευτυχισμένος, καθημερινός άνθρωπος, δηλαδή υποβιβάζει την ηθοποιία/ενσάρκωση ρόλου του σε απλή Υποκριτική (γιατί μην ξεχνάμε ότι και στο τραγούδι μπαίνεις στο πετσί ενός ρόλου), μια Υποκριτική ΜΕ ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ.
Άνθρωποι της Τέχνης (και αρκετοί μέλιστα) έχουν πάρει μέρος σε διαφημιστικά σποτ γνωστών σάπιων εταιριών, αλλά ρε πούστη μου, θα το κάνω εύκολα γαργάρα αν πάει πχ η Γλυκερία να διαφημίσει την Κόκα Κόλα, τραγουδώντας το Last Christmas και να τη λούζουν με πεντοχίλιαρα, παρά τράπεζα. Υπάρχει και ένα όριο για σένα που είσαι ένα δημόσιο πρόσωπο. Όλοι κατά βάθος ξέρουμε ότι βγάζεις καλά φράγκα, οπότε χρέος σου είναι να το κάνεις μούγκα και να μην εξοργίζεις κόσμο ωραιοποιώντας αυτούς που τον γαμάνε.
Δηλαδή τώρα πες μου μωρή Άλκηστις, όταν ξεκινούσες να τραγουδάς ονειρευόσουν αυτό; Αυτό ήταν ο στόχος σου; Να μπεις στο σύστημα και να διαφημίζεις τράπεζες;;;;
Και γενικά, όλοι εσείς που επαγγέλεστε Τέχνη και Πολιτισμό και καταντήσατε πιο συστημικοί και φραγκοφονιάδες κι απ' τα κοπρόσκυλα του χρηματιστηρίου, αυτά είχατε στο νου σας όταν επιτέλους ξεκινούσατε;
Είναι σαν να ασούμε δηλαδής εγώ μια μέρα να μου έρθουν οι εκδόσεις Λαμπράκης και να μου πούνε ξέρωγω "κύριε Χωστήρα, τα statistics των μπλογκ σας έδειξαν ότι έχετε μεγάλη απήχηση σε ένα κομμάτι αναγνωστών που θέλουμε και ε, (φτιάξιμο γυαλιών) θα θέλαμε να ογοράσουμε τα δικαιώματα των κειμένων σας και να τα εκδόσουμε", το οποίο αμέσως-αμέσως θα σήμαινε ότι εγώ θα κλείδωνα το μπλογκ, θα εκδιδόμουν σε 50 χρυσόδετους τόμους, θα κυκλοφορούσα με μονόκλ και φεντόρα μέσα στη Μπέντλεΰ μου, γαμώντας μόνο αρτιστίκ μουνάκια από ιντελέκτσουαλ κύκλους και όταν ψοφούσε η Μαρία Παπαδή θα μετέδιδα εγώ στο Μέγκα τις εκδηλώσεις από το Μέγαρο Μουσικής.
Αυτό θα ήθελα να κάνω; Αυτό ονειρευόμουν; Έτσι θα θέλατε να με δείτε; Εγώ πάντως όχι. Αν ήταν να μπω στις χλίδες θα κρατούσα στάνταρ το μπλογκ ανοιχτό να γράφω τζάμπα και θα είχα παράλληλα και τις "εξωσχολικές" δραστηριότητες για τα φράγκα και τις ροκιές, αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια της ανθρωπιάς.
Και εδώ για μια ακόμα φορά φτάνουμε σε ένα άλλο παράδειγμα του πόσο γκέυ/πουτάνα/πρεζάκι μπορείς να καταντήσεις για να επιβιώσεις.
Έχετε δει τελευταία την διαφήμιση με το Λαϊκό Λαχείο που είναι οι μεταλλάδες και μπρουταλλιάζουν live σε μια πλατεία και περνάει κόσμος και τους βλέπει σαν εξωγήινη χλέπα; Ναι αυτή την -κατά τα άλλα πολύ διασκεδαστική- διαφήμιση.
Όμως είναι ένα κομμάτι της πραγματικότητας.
Πολλά παιδιά με ταλέντο ή/και σπουδές πάνω σε μία τέχνη πανικοβάλλονται που δεν έχουν κάνει επιτυχία ήδη από την πρώτη μέρα/χρόνο/πενταετία/δεκαετία και ξεπέφτουν στον υπόνομο της ποιότητας για να ζήσουν.
Δεκτό αδερφέ, πολύ δεκτό να πρέπει να κάνεις ό,τι χρειαστεί για να φέρεις στο σπίτι σου λεφτά για να ζήσεις. Δεκτό το να μην μείνουν τα παιδιά σου νηστικά. Κι εγώ αν είχα τελειώσει Αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία και πεινούσα, θα αναλάμβανα μέχρι και να σχεδιάσω τις δημόσιες χέστρες του δήμου Κάτω Χλαμούτσας και με μπάτζετ δύο ευρώ. Δεν έχει να λέει. Από κάπου ξεκινάμε όλοι.
Αλλά άλλο αυτό και άλλο να είσαι ένα μουνί της λάσπης και να μαθαίνεις μια Τέχνη μόνο για να βγάζεις γρήγορα φράγκα και να έχεις μουνάκια να σου ξηγιούνται λόλιποπ στα καμαρίνια, ενώ πριν δήλωνες πιο ροκάς και πιο ξήγας κι απ' τον Σιδηρόπουλο. Τα παραδείγματα αρκετά: Ρόκκος, ο Πανούσης και Δάντης είναι τα πιο χαρακτηριστικά. Τώρα αν μου πει κανείς ότι αυτοί οι τρεις είναι ροκάδες, μάλλον δεν έχει φάει καμπανιά στο δόξαπατρί από τ' αρχίδια του Λέμμυ και του Κομπέιν να ξελαμπικάρει.
Η Τέχνη θέλει θυσίες αδερφέ και αν αυτό σημαίνει ότι το πρωί θα δουλεύεις γιαπί/δάσκαλος/σκατουλατζής/σκουπιδιάρης/λογιστής/γιάπης για να μπορείς να βγάζεις το βράδυ τα γούστα σου τότε αυτό είναι το σωστό που πρέπει να κάνεις και να μην απογοητεύεσαι που δεν έχεις γίνει ακόμα μαρκίζα (αν εξακολουθείς να θέλεις φράγκα από την Τέχνη). Η πρωινή δουλειά είναι αυτή που έσωσε τόσους θρύλους του παγκόσμιου στερεώματος.
Αν πάλι θες να χαραμίσεις το ταλέντο σου σε χιτάκια που θα εξαφανιστούν σε ένα εξάμηνο, ντυμένος κουστούμι και γινόμενος στόχος ιπτάμενων μπουρεκοταψιών γεμάτα λουλούδια κηδείας, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσεις την κόκα υμών την επιούσια, τότε σίγουρα χάσεις την ευκαιρία να γράψεις το έπος που ονειρευόσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
μην ντρέπεσαι, γράψε τη μαλακία σου